چرا نیروهای جوان در زمان کوتاهی شرکت را ترک می‌کنند!

رشد و گسترش شرکت‌ها بدون توجه به مسأله نگه داشت نیرو‌ها مسأله‌ای است که نمی‌توان به راحتی از کنار آن گذشت، حفظ نیرو‌های جوان که انگیزه رشد و گسترش در شرکت‌ها دارند اگر از سوی شرکت‌ها بدون برنامه باشد می‌تواند صدمات مختلفی را متوجه سازمان کند.

صرف تربیت نیرو‌های جوان و با انگیزه بدون برنامه‌ریزی مناسب برای شرکت‌ها یک حرکت خطای با استراتژی نامناسب است که هزینه‌های نگه داشت را افزایش می‌دهد؛ ترک نیروهای کلیدی و حرفه ای از شرکت در این موارد بیشتر نمایان است.

کاهش سطوح فرهنگ سازمانی ، افزایش هزینه‌های سازمان در امر گسترش و نگه داشت نیرو‌ها، بالا رفتن هزینه‌های استخدام نیروی جدید، زمان از دست رفته از جمله مواردی است که همزمان با از دست دادن نیروی انسانی جوان و با انگیزه شرکت به سراغ سازمان‌ها می‌آید.

حفظ نیروی انسانی جوان می‌تواند جزو ارزش‌های سازمان قلمداد شود و در بحث برند سازمانی نیز برای حضور افراد در آن شرکت اثرگذار باشد.
رابینز در کتاب رفتار سازمانی خود توضیح می‌دهد که رضایت شغلی را می‌توان به این صورت تعریف کرد: رضایت شغلی، احساس مثبتی است که پس از ارزیابی ویژگی‌های مختلف شغل خود، تجربه می‌کنیم؛ باید پذیرفت که رضایتمندی شغلی یا نارضایتی شغلی، حاصل و برآیند مجموعه‌ی بسیار گسترده‌ای از عوامل است و طبیعی است

اما راهکار مسئله چیست؟ منابع انسانی می‌تواند با برقراری ارتباط مستقیم با نیرو‌های کار نسبت به شناسایی آسیب‌ها، انتظارات و همچنین چالش‌هایی که روند خروج نیرو‌ها رو از شرکت‌ها تسریع می‌کند، اقدام کنند، دانستن موارد تنها راهکار اولیه است و شرکت‌ها باید برای کاهش این مخاطرات با استفاده از اطلاعاتی که به دست می‌آورند برای بهبود شرایط اقدام کنند.

مصاحبه‌های خروج می‌توانند به عنوان یکی از روش‌های حل مسئله اطلاعات مناسبی را در اختیار شما قرار دهد.

 

 

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

چرا اخراج های بی برنامه به یک کسب و کار آسیب می زند؟

ولکام پکیج و گودبای پکیج در شرکت ها

حتما شما هم داخل لینکدین تصویر ولکام پکیج‌هایی که آدم‌ها موقع ورودشون به یه شرکت دریافت می‌کنند رو دیدین. تصاویر زیبا و پر زرق و برقی که می‌خواد بگه خیلی از ورودت به شرکتمون خوشحالیم، یا خیلی خوشحالم که وارد این شرکت جدید شدم. اما حقیقتا ولکام پکیج‌ها اهمیتی ندارن. واژه مناسبی براش پیدا نمی‌کردم برای همین اسمش رو می‌ذارم گودبای پکیج! اونه که اهمیت داره.

همه ما احتمالا تو شرکت‌های مختلف و با آدم‌های متفاوتی کار کردیم. نحوه ورود ما به یک شرکت خیلی اهمیتی نداره، چگونه خارج شدنه که اهمیت داره. ممکنه هزاران مشکل در یک محیط کار پیش بیاد و هزاران اتفاق موجب دلخوری ما در محیط کار بشن، شیوه برخورد ما با این مشکلات هست که شمایل درستی از نحوه خروجمون از یک محیط رو می‌سازه.
وقتی وارد یک شرکت میشیم دفترچه‌های بامزه، لپ‌تاپ تازه، میز مرتب و خوشگل، احتمالا یه گل پیتوس و جدیدا ماسک، به عنوان ولکام پکیج بهمون هدیه می‌دن و بعد هم یه پست از این تصویر و تعداد زیادی کامنت مبنی بر اینکه فلانی جان چقدر خوشحالیم که تو رو کنار خودمون داریم!

اما هیچوقت، از گودبای پکیجش عکس نمی‌ذارن. اگر، به قصد ترقی و تجربه‌های تازه از محل کارش خداحافظی کنه، گودبای پکیجی که همراه خودش می‌بره دلخوشی، خاطرات خوب، سلفی‌های بامزه، تجربه‌ها و مهارت‌های جدیده.
اما اگر همین آدم، با دلخوری از محیط کارش خارج بشه ولکام پکیج همراهش چه خواهد بود؟

احتمالا یه لیست بلاک در همه شبکه‌های اجتماعی از همکارانی که به گمان خودش با دلش راه نیومدن، یه پست اعتراضی که یکی دو نفر از همون ناسازگارها رو به شکل نامناسبی نقد کرده، دو سه تا استوری اعتراضی و درنهایت هم پیام‌های تهدیدآمیز که با قصد تخریب اون‌هایی که توی اون مجموعه باقی موندن فرستاده میشه.

زمانی که تصاویر پر زرق و برق ولکام پکیج‌ها را می‌بینم تصور کنیم این آدم‌ها درنهایت چطور با این مجموعه که خیلی هم از ورود بهش خوشحال و مفتخره، خداحافظی می‌کنه. آیا همینقدر دلخوش و راضی باقی می‌مونه یا درنهایت همون‌هایی که براش کامنت گذاشتن و گفتن که خیلی از داشتنش خوشحالن رو بلاک می‌کنه؟

حرفه‌ای بودن به پست‌ها و استوری‌های بامزه از محیط کار و افتخار کردن به همکارهای بامزه‌مون و عکس انداختن از میز رنگارنگمون نیست. حرفه‌ای بودن جدا از نتیجه‌ای که توی کارمون به نمایش می‌ذاره، توی رفتارمون هم هویداست.

درنهایت امیدوارم که آخر همه این ولکام پکیج‌هایی که بده بستون میشه، هپی اندینگ باشه.

 

نظر شما چیه تا حالا بهش فکر کرده بودین؟

 

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

چرا و چگونه باید یک محیط کاری را محترمانه و حرفه ای ترک کنیم؟

 

از اردک ها، عقاب نسازید!

اگر رهبری یک تیمی رو در دست دارید، مسئول هستید که افراد رو تربیت کنید وبه آنها انگیزه بدین که عملکرد بالاتری رو نشان دهند، یک نکته ای رو همیشه یادتون باشه:


"اردک ها هیچ وقت عقاب نمی شوند".

بدون شک در هر تیم کاری، هم اردک ها هستند و هم عقاب ها و البته از هر دو هم باید باشند و حتی اصلا اما به عنوان یک رهبر تیم، باید تشخیص بدین که چه کسانی اردک های تیم هستند و از آنها در حد خودشان کار بخواهید و بهشون انگیزه برای رشد و پیشرفت بدین.

اما سوال این جاست که اردک ها رو چطور شناسایی کنیم؟!
ببینید، اردک ها همیشه یک بهانه ای دارند، نق و غر زیاد میزنند یا میگن: "ای وای من اصلا این کار رو نمیتونم انجام بدم، من با همین کاری که میکنم راحتم; این وظیفه من اصلا نیست...". حتی اگر اردک ها در برابر درخواست شما هم جواب مثبت بدهند، در نهایت دوست دارند که تو محدوده خودشان شنا کنن و انتظار دارند که تیم هم به پرواز در بیاد.
بنابراین هیچ وقت از اردک های گروه نخواین که مثل عقاب ها باشند، چون اون ها به این تیپ زندگی عادت کردند. اما عقاب عادت به پرواز داره، هر اتفاقی هم که بیافته، هیچ چیز مانع کار آنها نمی‌شود.
رهبری به معنای این است که افراد را در جای "درست" قرار دهیم تا اینکه موفق شوند و افراد را از جایی که هستند به جایی که میخواهند بروند هدایت کنید، اما واقعیت را باید ببینید که اردک های تیم، همیشه اردک می‌مونند، هر چقدر هم که منبع صرف کنید، هیچ وقت شبیه یک عقاب عمل نمی‌کنند.
اگر اردک ها رو با عقاب های تیم یکی کنید :

 خود اردک های تیم تان خسته و فرسوده می شوند، چون فراتر از انتظار از انها کار میخواهید.

 عقاب های تیم رو هم فرسوده می کنید، چون این دسته از افراد تمایلی به هم نشینی با افرادی که آنها را یک جا نگه دارند، ندارند.

در نهایت خود شما هم فرسوده می شید.چون هر چقدر هم که انرژی مثبت بدین، برای این افراد وقت بزارید ... آنها مطابق انتظارات شما عمل نمیکنند و این جا دیگه اشکال از آنها نیست، بلکه از خود شماست.

در نهایت، ما هیچ نمی توانیم مردم را تغییر دهیم که افراد خوبی بر فرض مثال شوند، بلکه باید افراد خوب رو از همان اول انتخاب کنیم. مردم اگر بخواهند خودشان می توانند تغییر کنند، اما ما نمی توانیم آنها را تغییر دهیم هر چقدر هم که انرژی صرف کنیم، در اخر آنها همان رفتاری که قبلا انجام میدادند را انجام خواهند داد.

 

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

چرا کارمندان یک محیط کار را ترک می کنند؟

چرا کارکنان باهوش استعفا می‌دهند؟

 

خیلی از مدیران موفق نیز ممکن است یک اشتباه را مرتب تکرار کنند. یکی از اشتباهات آن‌ها این است که اجازه می‌دهند نیروهای با استعداد و موفق آن‌ها شرکت‌شان را ترک کنند.

در یک آزمایش، با تحقیق از کارمندان پاسخ‌های زیر دریافت شد:

بیش از ۵۰٪ از آنها ابراز کرده‌اند که ارزش‌های آن‌ها با کارفرمایشان متفاوت است.
بیش از ۶۰٪ از آن‌ها گفته‌اند احساس نمی‌کنند کارهای آن‌ها با برنامه‌ریزی کارفرما به نتیجه‌ای برسد.
بیش از ۷۰٪ از آن‌ها گفته‌اند استعدادهای آن‌ها توسط کارفرما درک نمی‌شود.

اما بد نیست بدانیم این نیروهای مستعد با ایده‌های عالی و سازنده چرا شرکت خود را ترک می‌کنند و دست کارفرما را در پوست گردو می‌گذارند.

عدم موفقیت در دنبال کردن علاقه‌مندی‌های آن‌ها
شکست در به چالش کشیدن هوش و خردمندی آن‌ها
استفاده نکردن از خلاقیت آن‌ها
پرورش ندادن مهارت‌های آن‌ها
فرصت ندادن به آن‌ها برای صحبت  
نداشتن توجه کافی به آن‌ها
داشتن ضعف مدیریتی
نادیده گرفتن تلاش‌های آن‌ها
افزایش ندادن مسوولیت‌های آن‌ها
سر قول خود نبودن

 

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

چرا کارمندان یک محیط کار را ترک می کنند؟

 

زنگ خطر فرسودگی در کار

 

علایق‌تون با کاری که می‌کنید نمی‌خونه

 

دلیل انتخاب شغلتون چی بوده؟

 

درآمد قابل‌توجهی داشته؟

گزینۀ دیگه‌ای نداشتید؟

فقط احتیاج به محیط تازه‌ای داشتید؟

 

اگه موارد بالا تنها دلایل‌تون برای انتخاب شغل بوده ، باید درباره‌ی علاقه‌تون به این کار دوباره فکر کنید. اگه به کاری که می‌کنید علاقه نداشته باشید، دچار بی حوصلگی و فرسودگی شغلی می‌شوید.

 

از توانایی‌ها‌تون به اندازه کافی استفاده نمی‌کنید

 

اگه توانایی‌هاتون در شغلتون به کار نیاد، ممکنه وظیفه‌ی محول‌شده براتون چالش‌برانگیز به نظر نرسه.

 

این باعث میشه به ارزشمندی‌ خودتون برای شرکت تردید کنید و به‌تدریج انگیزه کاری‌تون رو از دست بدید.

 

فرصت‌ رشد و یادگیری کمی دارید

 

تصور کنید یک وظیفه‌ی ثابت رو تا دو هفته یا دوماه یا دو سال یا بارها و بارها انجام دهید. احساس‌تون چیه؟

 

مطمئنم که بی‌حوصله می‌شید.

 

اگر در شغلتون فرصت هایی برای رشد و ارتقا ندارید، و وقت یادگیری کمی دارید این یک زنگ خطره!

 

اتلاف وقت زیادی دارید

 

داشتن زمان تنفس در محل کار ضروریه ، اما وقت آزادِ بیش از اندازه دردسرزا ست.

 

وقتی زمان بطالت زیاد باشه، ذهن‌ به این شاخه و اون شاخه می‌پره.

 

هدف روشنی ندارید

نداشتن هدف به ‌مرور، در مورد اینکه از شغل‌تون چه می‌خواهید سردرگم‌تون میکنه. و کم کم به روال تکراری روزها عادت می‌کنید و کم‌کم شور و علاقه‌تون رو به کار از دست می‌دهید.

 

شاید این مطالب برای شما مفید باشد:

 

چرا کارمندان یک محیط کار را ترک می کنند؟

 8 روش برای از بین بردن حواس پرتی در محیط کار